Het vertrouwen is groot. Het gevoel in de benen na onze stage in Mallorca is goed.
Het startschot weerklinkt rZaterdag 10 juni 2017 - D-Day.
We hebben er weken naar toe geleefd en vandaag is de dag. Er wachten 211 km met 4420 hoogtemeters. Rond 07u30, en zoals verwacht vliegen we als een kudde wilde paarden weg. De eerste kilometers laat ik me meevoeren met de rest van de meute aan een snelheid boven de 45 km/u. In het prachtige gebied van de Finse Meren loopt het op en af, zalig fietsen hier, wow, het is genieten van dit super landschap !!!
Na een 45 tal km komen we aan de eerste serieuze hindernis van de dag : de Col des Servances - hier kan ik eindelijk op mijn eigen tempo naar boven, mijn hartslag onder de 150 houdend.
In de gevaarlijke afdaling passeer ik een eerste slachtoffer - al bloedend in de gracht links van mij .. ze kunnen het niet laten om onverantwoorde risico's te nemen ! Op km 69 volgt de Col des Croix - nadien wat bananen eten op de bevoorrading.
Op de Col d'Oderen voelen de benen nog goed aan... hartslag onder controle en vlot naar boven...
Via de Markstein naar de Grand Ballon - een lange klim van 20 km... alles voelt nog goed aan ! Bovenop de Grand Ballon is het genieten van het landschap en stop ik even om foto's te nemen. Vanaf nu mag ik "volle gazze" beginnen geven, had Fabian me voor de start verteld :-)
De Hundsruck na 150 km langs de lastigste kant valt heel wat tegen... stukken tot 9 % en het wordt nu wel echt warm. De benen draaien niet zo vlot meer rond. Nadien toch een paar minuten rusten en de benen stretchen op de bevoorrading.
Na 170 km volgt de Ballon d'Alsace, ook langs de moeilijkste kant... nu draaien de benen helemaal vierkant. 'k Voel een begin van krampen...
Ik neem nog een gelletje van Etix, ai ai ai, blijkbaar verkeerd in mijn keelgat... hoesten hoesten... het hoesten duurt wel een kwartier. Bergop rijden al hoestend is geen pretje ! Een Nederlander komt naast me rijden en vraagt of alles nog ok is ??? lol in de afdaling kan ik mijn bussen opvullen aan een beestendrinkbak langs de kant - drinkbaar of niet? kan me niet meer schelen... vlug 3 bidons gedronken en hopelijk blijven de krampen nu weg.
Ik kijk op mijn horloge : ik heb nog ruimschoots tijd over om binnen te zijn voor een gouden medaille.
Km 206 : de Plaches des Belles Filles, de strafste hindernis van de dag, 5.7 km lang, met steile stukken van 16 % tot 22 %.
Maar het zicht van de steile klim slaat in mijn benen...Het hek is helemaal van de dam... velen stappen naast de fiets naar boven. 'k Mag nie op de trappers lopen, of de kramp schiet tot achter mijn oren, dan maar in het zadel blijven, zigzaggen, puffen en zwoegen... het zweet stroomt als een gootje langs mijn nek ...maar toch nie pleuen !! De klim duurt ellendig lang... ik doe er bijna lange 45 minuten over, de zon brandend op de rug...
Mijn hartslag slaat onophoudelijk luidkeels in mijn keel. Blijven ademen en luid zuchten ! ! De eindstreep voelt als een grote verlossing.
'k Laat me neerploffen naast mijn fiets in het gras tussen andere lijken. Het goud is binnen. Hier is het paradijs.
