Joyce Verdonck (1974) zit ofwel achter de microfoon (voor Radio2) ofwel op de fiets. Een week zonder fiets en er is geen huis meer met haar te houden. Ook doet ze aan recreatieve triatlons.
"Een maandag eind augustus. Ergens in Zuid-Frankrijk zit ik in de auto te scrollen op mijn smartphone. Het scherm een beetje weggedraaid uit het zicht van mijn man Vraagt hij wat ik aan het doen ben. "Euh, niks speciaals. Ik check de kalender van alle Ironmans in 2018. Gewoon eens lonken. Zomaar. Vrijblijvend." Mijn man schiet in een lachkramp.
Flashback naar een dag eerder in Vichy, de koningin der Franse badsteden. Ik doe er mee aan mijn allereerste Ironman. Het einde is bijna in zicht. Ik ben al meer dan twaalf uur op de been. Ik strompel. Ik sleep met mijn voeten als was ik Kevin Spacey in "The Usual Suspects". Rond me alleen maar andere levende lijken. Links staat een vrouw te kotsen. Ik zie het, maar de beelden dringen niet echt mer door tot mijn verhitte hersenpan. De brandende zon geselt onverbiddellijk onze moe getergde lijven. Een paar meter verder spot ik mijn supporters. Ik krijg zelfs voor de foto geen fake glimlach meer op mijn gezicht. Het is mijn laatste loopronde. Een eeuwigheid geleden al is het licht uitgegaan. "Nooit meer", bijt ik hen venijnig toe. "Wacht tot we morgen zijn", lacht mijn man. "Nee, ik meen het. Nooit meer!" Een uur later loop ik huilend van ellende over de finishlijn. Die avond herhaal ik "nooit meer" nog honderd keer.
Uiteindelijk zit ik de dag nadien toch maar weer in de kalender van volgend jaar te neuzen. Mompelend dat "dat niks wil zeggen". Maar wie maak ik iets wijs ? Ik zeg dat blijkbaar nogal vaak, "nooit meer". Na mijn eerste La Marmotte. Er volgden er nog een stuk of zes. Na mijn allereerste Ronde van Vlaanderen in de gietende regen. Volgend jaar rij ik wellicht mijn vierde keer mee.
De Ventoux in een sneeuwstorm. Die keer na een gigantische suikerdip in de Dolomietenmarathon.
Niemand die me nog au sérieux neemt als ik nog eens "nooit meer" uitkraam.
En toch meen ik het elke keer...
Wat er de dagen na mijn "nooit meer" in mijn hoofd kwam bovendrijven, waren alle mooie momenten van het jaar vooraf. Het plezier van het trainen. Het lijf dat strakker en strakker aanvoelde. Het gefocust toeleven naar één doel. Mijn mentale weerbaarheid die in stijgende lijn ging. En de fierheid op mezelf. Het feit dat ik toch maar mooi gedaan heb waar 99 procent van de bevolking nooit aan zou beginnen. Het verslavende gevoel van grinta in al je poriën.
Pas achteraf krijg je die warme gloed van voldoening.
Ik neem me plechtig voor om nooit meer "nooit meer" te zeggen ".
