Mijn derde deelname. Al twee maal goud, vandaag de derde keer?
We hebben afgesproken met Rita & Erik aan het meer "des sept cheveux". Ik ben ontspannen en relax, Sandra heeft bijna niet geslapen, gelukkig moet die niet meerijden zeg ! Mijn drinkpullen zijn extra aangevuld met magnesium, om krampen tegen te gaan. Er wachten 210 km.
De hartslag gaat nu al omhoog, wachtend op het verlossend startschot. Oef, we zijn weg !
Ik laat me meevoeren tussen de meute aan hoge snelheden, wat gaat dit snel, steeds tussen de 40 à 45/u.
We arriveren vlug in het gebied van de 1000 meren, hier is het op en af, én toch trachten te genieten van de wondermooie natuur.
Na een goeie 40 km is het bevoorrading, Sandra wacht hier en vult mijn pullen met magnesium en en stuwt me weer vooruit. Nu begint het échte werk. De Col de Servance - 13 km met stukken van 11 % stijging.
'k Probeer mijn tempo te vinden, en mijn hartslag onder controle te houden. 'k Zit in een groepje waar het tempo me goed lijkt... een paar km verder voel 'k me echter in slaap wiegen, mijn hartslag is te laag, verdomme, 'k moet hier weg, een tand groter schakelen en naar een ander groepje rijden, ja hier is het beter, hartslag terug rond de 160 en adem goed ... volhouden zo... De lucht wordt donkerder en donkerder, en ja, de eerste druppels beginnen te vallen. En nog meer druppels, 't begint goed door te regenen! Even over halfweg de klim kom ik Erik tegen langs de weg. Hij heeft een lekke band gehad, en roept me toe dat hij het niet veilig meer vindt en Rita gaat opwachten. Ik kom boven, al goed doorweekt, 'k kijk op mijn spiekbriefje en 'k zie dat ik 7 min sneller ben dan vorig jaar. Hierdoor word ik een beetje euforisch ! Deze voorsprong moet ik houden ! De afdaling is echter levensgevaarlijk, het is dalen met de billen toe... de haarspeldbochten moeten we bijna stapvoets nemen door de vele plassen op de weg...
Op weg naar de col d'Oderen komt de zon weer tevoorschijn... mijn truitje droogt snel op en de warmte van de zon doet écht deugd. 'k Zit in een groepje waar het tempo er goe inzit. 'k Kan recupereren in de wielen en 2 bananen binnenspelen. Nu volgt een lange klim van 20 km via de Markstein naar de Grand Ballon... 'k hoor het beginnen donderen... ai ai ai... het blijft droog tot boven, maar dan... het begint water te gieten in de afdaling, nog wat gedonder, en nu voel ik ook hagel priemen op mijn armen... het water loopt uit mijn schoenen, ik denk niet aan stoppen, nooit, no way, dat gaat hier toch niet blijven regenen zeker? er is niks dat blijft duren... Gelukkig heb ik deze week nog nieuwe buitenbanden met profiel gelegd, hier komen ze toch wel van pas. Het is een grote opluchting als ik veilig beneden ben, oef, en nu klaart de hemel helemaal open, het wordt terug droog en de zon begint te branden.
Op de Ballon d'Alsace vind ik een goed tempo. Heb ik een superdagje? 'k Kan blijven macht steken en 'k voel me nog goed. Mijn natte broek baart me wel wat zorgen, 'k voel mijn huid op het zitvlak geïrriteerd door de nattigheid, plezant is anders ! Op km 205 volgt de apotheose : de gevreesde Planches des Belles Filles. De eerste stukken lopen op tot 16%. Af en toe op de trappers, en nie te veel vooruit kijken, want de stijgingsmeters zien er verschrikkelijk uit. Puffen en zwoegen, en de meters gaan voorbij, meter per meter.De laatste 200 m lopen op naar 20%. Naast mij gaan er een paar te voet naar boven. Sandra & Rita brullen me vooruit. Euforisch naar de top. Waww, nog een paar laatste pedaalslagen. Sandra vliegt me rond de nek met een handdoek en verse kleren. 'k Voel me even Peter Sagan ! Alle pijn is weg. De buit is binnen ! 9u19 op mijn garmin, 4.342 hms - 12 minuten beter dan vorig jaar.
Een jonge Nederlander, die naast me is gearriveerd, komt me vragen hoe oud ik wel ben. Zie ik er dan zo slecht uit mss??
Sandra : "Volgend jaar komen we hier terug, zeker weten". Ze laat me geen tijd om te antwoorden.
So : next year, same time, same place ! We love the vosges !
Mau
