23 juni 2018, D day, de grote test of we voldoende getraind hebben voor ons doel ...
Voor de zekerheid, 2 wekkers gezet om 6 uur.
De weersvoorspellingen waren gunstig maar toen ik het gordijn opende, brak het eerste zweet ons al uit ... Regenbui dachten we want alles lag nat maar tot nader inzien waren het de verdoken sproeiers id tuin die hun werk deden in onze verblijfplaats.
Op ons gemak hebben we dan uitgebreid ontbeten, ons klaargemaakt, de vele steunbetuigingen doorgenomen om tegen 8u ons te begeven richting Malaucène.
Daar aangekomen vonden we al vlug onze zorgzame fotografe Martine terug en zat de sfeer er al flink in met ‘Discobaar A moeder’ en was er voldoende afleiding hoe sommige aan dit evenement deelnemen oa koersfiets met gewone pedalen en roze ballarina’s aan!!!
Nog even een Dixie bezoekje voor ons vertrek en klaar zijn we voor ons avontuur!
Om 9u viel het startschot, nog vlug een vuistje gegeven aan elkaar, met ongeveer 300 dames vertrokken we dan vanaf het dorpsplein van Malaucène richting de voet vd beklimming van de Mont Ventoux. We vragen ons nog wel steeds af bij het voorbijrijden van de eerste BV (Bo Van Spilbeek) of zij/hij wel bij de juiste lichting gestart was. Dit was maar een vies zicht op die koersfiets. In het begin heb ik ook eventjes naast Cathérine Van Moerkerke gefietst en een klein babbeltje geslaan, een vriendelijke en mooie vrouw maar jammer genoeg moesten we doorrijden want het was niet ons tempo. \uD83D\uDE0A
De eerste 10 km hebben we samensoepel bij elkaar gefietst en pikten we verscheidende groepjes op. Een vriendelijke Nederlander die ons kwam voorbijsteken gaf ons een compliment maar wees er ons op dat vanaf km 10 tem 14 de pittigste waren. Met deze tip besloten we om zeker daarvoor een energiereep op te eten en voldoende gedronken te hebben. En ja ... vanaf km paal 10 had de Nederlander gelijk ... We zijn dan direct beginnen klimmen op ons eigen tempo. Voor beiden was het tussen dit stuk geregeld aftellend kijken naar onze kilometriek/gps want dit lag tss de 11% en 13%. Gelukkig stonden er geregeld toeschouwers aan de kant ons aan te moedigen, dit gaf toch een extra adrenaline stoot.
Vrijdagavond vonden we het misschien geen goed idee van ons om de dag voordien parcourskennis op te doen samen met Patrik en Martine maar achteraf vonden we het wel een voordeel want zo konden we na km 14 aftellen naar de bevoorradingspost in chalet Le Littard (km 16) maar geen haar op ons hoofd dat dacht om hier effen te bekomen ‘reijen reijen Rudy’. Ons Gella Van De Caveye dacht hier precies anders over, zat betang eventjes lekker in haar wiel. Die heeft trouwens maar hele rare positie op haar koersfiets (sorry vrouwen keuren graag) nl een koersstuur op de hoogte gemonteerd zoals een ‘Hollandse vélo’.
Vanaf km 16 tot aan de top krijg je een paar haarspeldbochten op de menu waarvan je effen denkt als je naar boven kijkt ‘oh nee’ maar met Maurits zijne wijze raad in jouw hoofd ‘niet naar boven kijken, blijven trappen en genieten’ en door aanwezigheid vd persfotografen, toeschouwers en je naam die je hoort roepen (dr die stuurbordjes) kan je nog een extra tandje bijsteken en is het echt genieten als je de top bereikt en een kippevelmoment als je over de tijdsregistratiemeet rijdt. Uiteraard was het dubbel genieten toen we elkaar terugzagen en omhelsten en ons doel bereikt was, incl. met een mooie tijd voor beiden nl. ik 2u08 en Katrien 2u17. Daarna windvestjes aan, billen toeknijpen en ‘goan me die banoan’ naar beneden zodat we snel op die massagetafel lagen en ons glaasje bubbels konden verzilveren.
Getekend, Katrien & Brendy
ps bedankt aan alle Stuurkens die ons gesteund hebben de afgelopen maanden in de voorbereiding en uiteraard op het moment zelf en extra dank aan onze persoonlijke mecanicien/trainer Patrik en verzorgster Martine ter plaatse.
‘t Stuurken is echt een club met een warm hart!
