Zondagmorgen 6h30 – vroeg op want we gaan naar Herzele fietsen. Stevig ontbijt en het nieuws snel lezen. Hmmm...code geel? Moet ik gisteren gemist hebben. Regen en wind was gezegd, maar code geel? Zonet werd nog een foto gepost van de start, we zullen maar rijden. Eerste stuk is een 25 kilometer naar Herzele. Stevig windje precies toch, maar ça va, als het zo blijft. In Erpe is er plots de rain bucket challenge, heel vreemd maar plots een bak regen over me heen op een korte afstand. Wat was dat zeg?
Aangekomen aan de start, de regenschoentjes die het vorige week zo goed deden, zijn al doorweekt. Ingeschreven voor de lange afstand, we zien dan nog wel wat we doen. Door de regen verloopt de scanning van de code op de telefoon moeilijk, maar we raken erdoor. Net zoals de eerste 25km solo, is het eerst deel van de Ename wind op kop, van Herzele tot Kruishoutem. Een groepje zoeken dus, maar da’s makkelijker gezegd dan gedaan. De ene rijden te traag, de anderen te snel naar mijn goesting. Het duurt een hele tijd, maar uiteindelijk geraak ik in een groepje van een 30tal. Net op tijd, want de wind begint stevig te beuken. En het wordt alsmaar erger – scheef hangen zoals in Gent Wevelgem een paar jaar geleden wordt de standaard. Ons groepje dunt uit, ze waaien er gewoon uit weg – automatisch wordt een waaier gemaakt. Niet goed, tenzij je vooraan zit. Moet een aantal keren een gat toerijden, en beslis dan maar direct op de tweede rij te gaan en een dubbele waaier te maken. Gelukkig begrijpen er een paar de bedoeling zonder woorden, en vanaf dan zit het goed.
Zwoegen, zwoegen. We moeten aan het keerpunt zijn ongeveer, want Kruishoutem duikt op. Toch eens snel op het scherm kijken. 350 hoogtemeters...huh? Zoveel maar? Dan moeten er nog een pak komen...We zakken richting Wortegem Petegem, en de keuze moet gemaakt worden tussen de 119 of de 154. Veilig is het niet en dat is een understatement, dus ik ga toch maar richting 119. Onze groep is uiteen gespat ondertussen na de eerste hellingen, en ik zit solo slim. Vanaf Nokere krijgen we de wind in de rug, dat maakt het met momenten makkelijker qua trappen, maar niet makkelijker qua sturen. Steeds meer fietsen in de gracht, gelukkig zonder erg. En dan komen de hoogtemeters, zo’n 600 op een 45 kilometer – het venijn zat hem in de staart. Ik hoor zuchten en puffen rondom, het is aan weinigen gegeven om nog flitsend uit de hoek te komen. En zagen als er nog een helling tussenzit die niet op de kaart stond...en zo zijn er best wat.
Herzele, oef. Even tanken voor de we de laatste rit naar huis starten. Krijg te horen dat we stormschade hebben...s****. Ik spring direct op de fiets, en de molen draait – die van de fiets en die in het hoofd. Da’s net op het piekmoment van de storm zie ik later, ik waai een paar keer bijna van de fiets, en in Wichelen krijg ik als cadeau een striemende ijskoude regen erbij, kan nauwelijks nog iets zien. Had gedacht rustig in de zetel naar Parijs Nice te kunnen kijken nadien, maar het wordt na 170 km en 1200 hoogtemeters beuken tegen de natuurelementen dakpannen ruimen – zonder veel erg.
Goed voor één keer, maar de volgende keer bij code geel gaan we dat toch niet meer doen denk ‘k. Nu toch.
Jochen.
