Met twintig B’s op deze dag van de arbeid, en voor sommigen zal het arbeid worden.
De aanzet via Kalken en Laarne brengt ons richting Melle en de Betsberg. Er wordt achteraan gekeuveld, tot Eddy platvalt. “Rij maar door” roepen we naar de rest. Rap een bandje steken, maar dat valt tegen want het bommetje blijkt leeg. Volle gas naar boven om hulp, ondertussen kom ik Hendrik tegen die naar Eddy rijdt. De rest wacht netjes boven en begreep al niet waar we bleven, Patrik gaat z’n schone broere helpen. Er wordt nog even gewacht, maar het duurt wel lang – Mon & Eric zetten met de bende aan, ik wacht wel op het trio Hendrik/Patrik/Eddy om achterna te komen. Wachten, en wachten...maar ze komen niet. Patrik kent overal z’n weg, die zal een shortcut genomen hebben zeker? Ik betrouw het niet meer, en zet de gas vol open in de achtervolging. Strava heeft me geleerd dat een paar oude records gesneuveld zijn. Op het einde van de Lange Munte kan ik terug aansluiten, maar van Patrik & co niks te bespeuren. Verdwenen in de Betsberg driehoek.
Oudenaarde komt eraan, de Kattenberg. Mooie lange beklimming op kasseitjes – 8% leren we later. Geert komt als eerste boven, Mon geeft geen respijt en we steken via de Volkegem door richting Ename. Daar gaat het links, richting Molenberg. Althans dat dacht ik. Ik zit achteraan het peloton, en sla het straatje voor de Molenberg af en vlam naar boven om een mooie foto te maken...maar er komt niemand. ’t Zal geen waar zijn hé....Toch wel dus. Gelukkig leiden alle wegen naar Mon z’n café en een paar kilometer verder kan ik voor de tweede keer aansluiten.
Oudenaarde komt eraan, de Kattenberg. Mooie lange beklimming op kasseitjes – 8% leren we later. Geert komt als eerste boven, Mon geeft geen respijt en we steken via de Volkegem door richting Ename. Daar gaat het links, richting Molenberg. Althans dat dacht ik. Ik zit achteraan het peloton, en sla het straatje voor de Molenberg af en vlam naar boven om een mooie foto te maken...maar er komt niemand. ’t Zal geen waar zijn hé....Toch wel dus. Gelukkig leiden alle wegen naar Mon z’n café en een paar kilometer verder kan ik voor de tweede keer aansluiten.
De stop is welgekomen, en zowaar komt ons trio aansluiten. Waarom dat zo lang geduurd heeft? Wel euh...’t was een kapotte binnenband en een leeg bommetje dat in het reservezakje zat, zo kan een band herstellen lang duren. De heren hebben erna een lange vrijaf gedaan, om ons toch nog in te halen. Straffe dinges. De terugweg loopt gemoedelijker, Geert & Eric zetten zich op kop, enkel een afgesloten parcours in Sint Lievens Houtem zorgt nog voor enige animo. Voor een keertje komen we dan maar via Wetteren afgezakt naar de Fina, waar het al bakje vol is. We worden verwend met kaasjes, en de ambiance zit erin. Dikke merci daarvoor!
Jochen.
