Zondag 2 februari werd de duo beachrace in Bredene gereden, een wedstrijd van 40 km met veel technische stroken waar je van de fiets moet, een stuk lopen, terug op de fiets, wroeten door het mulle zand en slalommen op smalle baantjes door de duinen. Je rijdt de wedstrijd per 2 en de tijd van de tweede telt.
In de vroege ochtend is het rotweer....stortregen en wind...ik krijg een telefoontje van mijn teamgenoot (van milc uit Zele)dat hij zaterdag bij de corporate race gevallen is en dat hij te veel last heeft om te kunnen rijden. De twijfel slaat toe...zo slecht weer...Ik kan gerust afzeggen nu en naar de receptie van t stuurken gaan ...in de warmte en ik zou niet het risico lopen om terug te vallen na 2 weken ! Maar ik heb net al die moeite gestoken in die fiets...een vaste vork ...een groter tandwiel...een nieuwe versnellingskabel...komaan Bart...karakter en toch starten!
Ik hang dan maar 2 startnummers aan mijn stuur zodat ik toch kan geregistreerd worden. En net als we aan de start staan stopt het met regenen. De start gaat loeihard en ik kan me toch goed in het eerste deel van de meute handhaven. We rijden het strand af richting Oostende. Nu pas besef ik wat ze aan de zee bedoelen met Westenwind ...gaan we dit 4 ronden moeten trotseren???
Ik blaas me volledig op in deze wind...en dan blijkt nog maar eens dat strandrace zeer technisch is...Ik heb wel de macht om hard te rijden maar technisch verlies ik enorm veel tijd...Ik moet na de loopstroken steeds keihard achtervolgen. Na 2 ronden voelen de benen volledig opgeblazen.
Ik sta tegen de krampen en tijdens het lopen schiet het zuur volledig in de benen. Ik loop alsof ik een ei moet leggen.! Het laatste stuk naar de finish begint het haast te stormen en het voelt alsof we geen 10km/h meer halen...en dan moet je nog van de fiets om bijna kruipend over de streep te zwalpen. Maar dan volgt het mooiste moment van de dag...Bram Kesteleyn van Milc team uit Zele staat klaar met mijn warme trui en ik krijg een hartverwarmende omhelzing...dit doet echt deugd...fijn teamgevoel bij die mannen!
Ik blaas me volledig op in deze wind...en dan blijkt nog maar eens dat strandrace zeer technisch is...Ik heb wel de macht om hard te rijden maar technisch verlies ik enorm veel tijd...Ik moet na de loopstroken steeds keihard achtervolgen. Na 2 ronden voelen de benen volledig opgeblazen.
Ik sta tegen de krampen en tijdens het lopen schiet het zuur volledig in de benen. Ik loop alsof ik een ei moet leggen.! Het laatste stuk naar de finish begint het haast te stormen en het voelt alsof we geen 10km/h meer halen...en dan moet je nog van de fiets om bijna kruipend over de streep te zwalpen. Maar dan volgt het mooiste moment van de dag...Bram Kesteleyn van Milc team uit Zele staat klaar met mijn warme trui en ik krijg een hartverwarmende omhelzing...dit doet echt deugd...fijn teamgevoel bij die mannen!
Uiteindelijk wordt ik nog 95ste van 165 teams met 20,5 gemiddeld...tis toch anders als er veel wind staat 😂
Bart
Foto's op : https://facebook.com/twinsclubevents/photos
Bart
Foto's op : https://facebook.com/twinsclubevents/photos