maandag 6 juli 2015

Charlotte in de Marmotte

Charlotte - Fabie Van De Velde
Mijn verhaal van de Marmotte
Voor de derde maal dit fietsseizoen moet ik om 5u opstaan om te fietsen?! Toen me wekker afging dacht ik opnieuw wat ga ik nu weer doen…
Maar goed, om 6u vertrokken ik, Joyce en Gino naar de start in Bourg d’Oisans. Toen ik mijn nummer ging afhalen op donderdag had ik eens lief gelachen naar de jongeheer achter de computer en ik mocht starten in het tweede vak. Dat zou toch al een uurtje minder in de hitte fietsen worden.
Vanaf de start tot aan de voet van de Glandon was het “full speed” voor de coureurs. Ik durfde niet mee en reed mijn eigen tempo tot aan de top van Glandon. Doseren, had Davy mij nog toegeroepen en dat was ik ook van plan. Tijdens de eerste beklimming had ik enorm veel last van mijn maag, (10 pannenkoeken als ontbijt was misschien toch iets te veel…) Op de top was het dan ook drummen voor de bidons op te vullen, vlug een energiereep door mijn keel proberen duwen en dan kwam de “gevaarlijke” afdaling, na enkele bochten kwam ik de ambulance tegen voor een renner die in de kant lag. Met de remmen dicht gingen de afdaling vlotjes (naar mijn goeie normen), gelukkig fiets je niet alleen en had ik altijd wel iemand om te volgen en waren de afdalingen bijna allemaal verkeersvrij.
Dan kwam de ene helling na de andere, bij iedere bevoorrading stoppen, bidons aanvullen, eten en verfrissen. Door de hitte had ik mezelf voor genomen om aan iedere stop me hoofd onder de kraantjes te houden. 

Mijn benen voelde goed aan en ik merkte dat ik tijdens de beklimmingen begon in te halen op de andere deelnemers. Na Col du Mollard begon ik zelf al af te tellen naar de finish. Richting Col de la Croix de Fer kreeg ik het gezelschap van twee spanjaarden. Veel kwam er niet meer uit die twee enkel een goeiedag en een vette knipoog… Die zijn duidelijk niet gewoon dat er dames zijn die fietsen. Ik wou mij niet laten kennen en ging was steviger van start op de Col de la Croix de Fer. Het werden lange 14 kilometers… die spanjaarden was ik kwijt, ik hoorde een van hen nog “help me” roepen. Iets later voelde ik lichte kramp opkomen in mijn kuiten, mijn onderrug begon pijn te doen, mijn voeten deden pijn… vlug een gelleke genomen, goed drinken, aan de bevoorrading een cola gedronken, hoofd opnieuw onder de kraan en ik kon opnieuw vertrekken met een fris hoofd en frisse benen.
Na Col de la Croix de Fer was het enkel nog dalen richting Alpe d’Huez. Aan de voet van Alpe d’Huez nog een gelleke genomen. Ik was klaar voor de laatste strijd. De bochtjes gingen vlot, ik merkte dat deze beklimming een slagveld werd voor heel veel deelnemers. Iedere bocht lagen er een stuk of 10 mannen van hun fiets. Een klein lichtpuntje voor mij was in bocht 14 daar stond Tim me aan te moedigen. Hij wou me nog een cola aanreiken maar ik wou niet meer stoppen (en geen tijd verliezen) en reed verder naar de volgende bocht. Aftellen van de ene bocht naar de andere. In elke bocht drinken en een bidon over mijn hoofd gieten. In bocht 5 zag ik twee snelheidsduivels naar beneden vliegen. Ja, hoor Davy en Bart ik heb jullie gezien! Het leuke aan de Alpe d’Huez was de vele aanmoedigen die ik kreeg van de mensen langs de kant. Zouden ze meer supporteren voor vrouwen dan voor mannen?:-)

Na bocht 1 kreeg ik het emotioneel een beetje moeilijk omdat ik niet kon geloven dat ik deze rit had uitgereden. Maar de emotie maakte vlug plaats voor de misselijkheid. Toen ik over finish kwam en van mijn fiets stapte werd ik misselijk, hoofdpijn, rugpijn, mijn voeten overhit. Het was precies of ik ineens de volle lading over mij kreeg. Gelukkig stonden er kennissen van het logement waar we verbleven en zijn ze vlug een cola voor me gaan halen. Na enige tijd voelde ik met beter. Afdaling ging ik niet meer doen, ik kon gelukkig rekenen op een taxi. ;-) Dan maar snel mijn chip gaan inruilen voor mijn eind tijd (9u59 – gem. 15 km/h) te weten en mijn medaille. Achteraf bleek dat mijn nummer bij de heren 30-39 ipv bij de dames 18-34 stond in de uitslag…. Goud, zilver of brons het maakt niet uit! Ik heb het gehaald! Yes!

Groetjes
Charlotte Cancellara alias Fabie Van De Velde

  Beste Stuurkens, ondertussen is 2021 gestart, hopelijk voor iedereen op een goede manier. Ondertussen hebben we niet stilgezeten. Zoals ju...