Heet, heter, heetst...La Marmotte 2015
Bart en mezelf zouden deze Marmotte verstandig aanpakken: doseren, geen risico’s in de afdaling om een code bruin te vermijden en goud halen.
Gelukkig hebben we een plaatsje bemachtigd redelijk vooraan bij de start….om te kunnen doseren natuurlijk. Om 7u25 weerklinkt het startschot, kilometerteller klimt richting 50km/u tot aan de voet van de Glandon….nu wordt het zeker tijd om te doseren.
Op de eerste col, de Col du Glandon, had ik me een hartslag van max 145 opgelegd. Bart dacht daar anders over en reed meter voor meter van me weg. Ik wist dat hij in vorm was maar om hier al een “strak” tempo te rijden leek me te vroeg.
Vroeger dan verwacht passeerden we elk op beurt Charlotte in onze stormloop naar de top. Zij was zeker ook aan het doseren want niettegenstaande we haar al 10, 20, 30,…meter voorbij waren bleef ze maar babbelen….vrouwen …bijna zo erg als de Italianen.
Op de top van de Glandon wachtte Bart me op want de tijd er werd stilgelegd. Had hij me onmiddellijk enkele minuten aan mijn broek gesmeerd, de snodaard….hopelijk had ik de juiste keuze gemaakt om te doseren. De gevaarlijke afdaling werd niet opgenomen in de timing om ongevallen te vermijden. Geen risico’s nemend vlogen we toch aan 90km/u naar beneden…pure adrenaline…. geen renner die ons volgen kon…we reden dan ook met tubes en tubeless wielen….dat daalt beter, weet je wel.
De rest van de rit reden we samen aan een stevig tempo, zowel bergop als op het vlakke. Ondanks een moeilijk momentje voor Bart op de Col de Mollard kon hij het toch niet laten nog enkele meters te nemen voor de top van de Croix de Fer….prachtig, die Grinta!
Richting Alpe d’Huez had hij ook nog een tempo van 35-40km/u in de benen….maar het werd nu echt wel heet met temperaturen boven de 40°….het geliefkoosde terrein van deze witte neger.
Met bocht 21 in zicht en een stevig tempo van de Ridley Helium moest Bart mijn tubewiel lossen, mijn rush naar de top kon beginnen….gewoon 21 bochten alles geven...kicken! De laatste vier kilometer werd alles zwart maar ik had een plan: gewoon de rand van de weg volgen totdat ik een opblaasboog tegenkwam….de rest zijn details.
Uitgeput kwam ik over de meet met een eindtijd van 8u01min. De aanwezige medische staf was toch niet gerust in mijn toestand en wou me meenemen….maar het wondermiddel cola (+ een pintje + een cornetto) bracht me er snel terug bovenop. Bart kwam een kleine 8min na mij over de streep met een uiteindelijke eindtijd van 8u03min.
Allebei goud, wreed geamuseerd, gekoerst bergop, gevlogen bergaf….en geen code bruin. Volgend jaar de Dolomieten-marathon….iemand?....Charlotte?......Je bent plots zo stil?
Davy & Bart
P.s. Wist je dat tijdens de terugreis op zondag, (oud-)stuurken en neef van Bart, Gerd de Ironman van Frankfurt heeft afgewerkt onder de 10u.
