04:05 | De wekker loopt af, D-Day is aangebroken maar voor deze gelegenheid omgedoopt tot M-Day. Een kwartiertje later start het ontbijt in Villard Reculas vanuit de Tour de Vacance organisatie. Vol laden met koolhydraten is de boodschap en al voldoende drinken! Ik probeer zoveel mogelijk naar binnen te spelen, maar de zenuwen van de dag blokkeren deze maaltijd.05:03 | Terug op het appartement, de echte voorbereiding kan nu beginnen. Het is nog donker en koud boven in Villard Reculas. De mist beperkt het zicht tot op 100 meter en de Romanche vallei is volledig verdwenen in een witte waas.
06:00 | We zetten aan vanuit het dorp richting bocht 6 van Alpe D’Huez. Een mooie opwarming met een klim van 2 kilometer gevolgd door een brute cooling-down van 11 km, de Alpe af. Er stroomt ondertussen een massa volk de berg af, op zoek naar hun startvak.
07:06 | Het is al enkele minuten onrustig in het vak, de eerste mannen zijn al 6 minuten weg voor ik uiteindelijk de startlijn kan passeren. De eerste 15km van de Marmotte kunnen beginnen. Iedereen zoekt een groep waar aan een complementair tempo word gereden. Om je een idee te geven, dit betekent de eerste 10km aan 39,6 gemiddeld. De hartslag laag houden is hier al een uitdaging. Wanneer we Allemond binnenrijden zie ik bovenop de dam nog de wedstrijdauto met het officieuze peloton achter. Die mannen zie ik niet meer terug tot veel later die dag. Aan de voet van de dam van Allemond gaat het tempo volledig uit de groepen, er zijn zelf enkele hazen gestart die hier hun eerste taak al volbracht hebben! Het tempo gaat naast het stuwmeer weer even omhoog tot aan de echte voet van de Glandon. Hier begint het echte werk, en als je dat niet voelt of ziet aan de stijgingsgraad, hoor je het wel aan het veelvuldige geschakel van buiten- naar binnenblad.
08:58 | 23 Kilometer (oftewel 1h 29min) later sta ik op de top van de Glandon, opnieuw in de mist. De normaal oh zo mooie klim van de Glandon is omgetoverd in een wit-grijze drab van koude en mensen. De afdaling is naar goede gewoonte geneutraliseerd, hier valt dus niks te winnen met extra risico’s. Maar toch zijn er elk jaar die dit blijkbaar niet door hebben en de bocht uitvliegen. Voor mij ligt het gevaar meer in de koude dan in de technische afdaling. Bijtrappen is hier een must. Niet om sneller te gaan, maar om de kramp af te houden.
09:40 | Veilig beneden in Saint-Etienne-de-Cuines. De temperatuur is hier al een stuk aangenamer! Ik wacht even met mijn kamergenoot op een goed groepje om bij aan te sluiten. Hier lijken we in te slagen tot we op de grote weg komen. De groep blijkt te groot en iedereen wil in het wiel zitten. De raad vanuit alle fora en anciens is dan ook “Zorg dat je hier in een goed groepje zit en laat je op sleeptouw nemen”. Blijkbaar had iedereen dit in acht genomen en niemand wou rijden. We proberen met enkelen het tempo op te drijven om de slepers eruit te krijgen. Dit lukt wel, maar nu zijn we maar met een groepje van 5 weg. Ronddraaien lijkt het logische gevolg, maar ook nu blijken we nog steeds 2 slepers mee te hebben. Deze tocht door het vals platte dal was dan ook alles behalve rustig in het wiel zitten en peuzelen. Er moest gewerkt worden voor de snelheid! 20 Kilometer aan 32 gemiddeld met een hartslag van 171 is niet wat ik hier op voorhand gepland had!
10:29 | Saint-Michel-de-Maurienne luidt het tweede en zwaarste luik van deze Marmotte in. De start van de Col du Telegraphe. Met zijn 12km en 7% gemiddeld absoluut niet klasseerbaar als “Opwarmer voor de Galibier”. Je moet hier echt al bijten! De klim is erg regelmatig, wat voor velen een positief punt lijkt maar het betekent ook een uur lang druk op de benen zetten! Ik voel op 4km van de top voor de eerste keer steken in mijn zij opkomen. Ik begin meteen meer te drinken, maar eigenlijk te laat. Het frisse gevoel dat ik had tijdens de Glandon en de vallei is voor de rest van de dag weg. Nu begint de pijn de bovenhand te nemen. De top rond ik na iets minder dan een uur klimmen. En dan staat daar een bordje “Col du Galibier 21km”....
11:42 | Na de korte afdaling begint in Valloire de lange rechte weg naar Plan Lachat. Voor niet-ingewijden van de Galibier, dit is het vreselijkste stuk dat je je kan inbeelden. Je fiets door wat een vallei lijkt, je ziet de weg ongeveer 8km voor je uitlopen en deze lijkt absoluut niet omhoog te lopen. Maar eigenlijk is het gewoon drie kwartier klimmen aan 6% terwijl het einde van de weg ontwijkend blijft. Op dit rot stuk voel ik een hongerklop opkomen en speel ik zowat alles wat ik bij heb naar binnen. Iets waar ik 15 minuten later meteen spijt van krijg wanneer ik de krampen voel opkomen. We zitten hier al bij de 2000m boven zeeniveau en de spijsvertering is hier niet zoals normaal. Daar rij ik dus, op 8km van de top van de Galibier, met krampen en een hartslag die er duidelijk even genoeg van heeft. Dit stuk doe ik dan ook aan 9,3km/u gemiddeld. Elke poging tot ‘en danseuse’ wordt beantwoord met ‘aanzet tot krampen’. De Galibier is en blijft een beest dat ik niet kan temmen. Maar dat blijkt een gedeelde gedachte met een groot deel van het pak rond mij. Op de top had ik via Tour de Vacance mijn wintervest laten bezorgen. Een meer dan welgekomen luxe!
13:24 | De afdaling naar Bourg d’Oisans kan beginnen. Van dit stuk ben ik een heel jaar bang geweest. Hier heb ik vorig jaar meer dan een uur stilgestaan om te schuilen van de regen en de kou. Het uitzicht toen ik 2 bochten afgedaald was deed dan ook enorm veel deugd. Zon! Hierdoor krijg ik meer vertrouwen in mijn daal capaciteiten en rijd ik (naar mijn mening) mijn beste afdaling ooit. Het is en blijft een koude afdaling met open windstukken, dus het blijft ook oppassen voor zijwind aangezien ik met m’n diepe velgen gestart ben. Na de top van de Lautaret loopt het eigenlijk allemaal vanzelf en geniet echt van de bochten en snelheid. Zwaardere mannen kan ik toch nog steeds niet volgen, zelf op m’n 50-11 aan 110 omwentelingen moet ik enkele groepen laten rijden. Ik passeer de plaatsen waar ik 365 dagen eerder had afgezien van de kou, nu rijd ik hier voorbij met de glimlach en de wetenschap dat ik deze Marmotte zonder ongelukken zal uitrijden.
14:40 | Ik stop even vlak voor Alpe D’Huez om toch m’n wintervest ergens achter te laten. De temperatuur is nu toch 20 graden, een schril contrast met de 4° op de top van de Galibier. Meteen ook nog wat extra eten binnen spelen en bijtanken. Ik kijk nog eens op de klok. Mits een klim van 1u15m kan ik voor 4 uur binnen zijn. Dat zou betekenen dat ik 9 uur na vertrek zou finishen. 2 dagen eerder had ik tijdens de Grimpee de l’Alpe nog een tijd van 1u2m neergezet op reserve. Benieuwd hoeveel verval er op zit na 180km. Dat blijkt toch vrij veel te zijn, maar dat lijkt opnieuw zo voor bijna iedereen rond mij. Uiteindelijk doe ik de klim in 1u25 en de finish lonkt.16:07 | Exact 9 uur en 1 minuut nadat ik over de start reed in Bourg d’Oisans gooi ik mijn wiel over de finish aan het Palais de Sport bovenop de Alpe. Goud was sowieso een verloren zaak, ik had er ook nooit op gehoopt. Na even aanschuiven voor het certificaat volgt dan het verdict: 8 uur en 9 minuten rond. 16 minuten tekort voor goud in mijn categorie. Maar wel 1 uur en 55 minuten beter dan vorig jaar. Verbazing en verbazende ontgoocheling wisselen elkaar af. Ik kwam niet voor goud, maar de koorts had me op dat moment wel te pakken. Ik weet dat ik blij moet zijn met zo’n enorme verbetering. Maar om dan na 2 jaar boven de 10 uur op 961 seconden van goud te stranden lokte toch enkele vervloekingen uit.
Ik weet nog niet of ik volgend jaar terug keer naar de Alpen of ik eens andere oorden opzoek. Maar ooit kom ik hier nog terug om hier over dit 172km lange parcours toch 961 seconden sneller over te doen.
