Nog een geluk dat “Op de dag des Heren zult Gij niet draaien en keren” geen 11e gebod is, of er was geen Rodelandroute 2 geweest. Een pilletje tegen de reisziekte was geen slecht idee geweest, en van de remblokken moet een 2 centimeter afgesleten zijn.
Waren het nu 20 of 21 Stuurkens die zich op weg zetten? In elk geval is de eerste stop een goede, want Stuurkens wachten in tegenstelling tot de profs wel voor slagbomen. De trein is altijd een beetje wachten. Via een zijkant van de Betsberg gaat het verder richting Oosterzele, startpunt van de Rodelandroute 2. In Bavegem een 2de onverwachte stop, want Robert zet zich aan de kant – een biostop. Nog een geluk dat de achterhoede het opmerkt.
We moeten alle straten tussen Oosterzele en Bavegem gezien hebben, draaien en keren dat het een lieve lust is, de lambada heeft er niks aan. Beetje op en af ook – en plots staan we aan de Lange Munte. Hendrik trekt zich op gang, maar halfweg moeten we rechtsaf, nog nooit gedaan. Wie nog eens over echt barslechte kasseien wil rijden, daar liggen ze. Thomas C spreekt een octaaf hoger ondertussen. We passeren nog ergens een oogstfeest, en in Munte krijgen we de grootste heuvels voorgeschoteld, bij onze drinkstop. Grote ogen, en niemand die een probleem heeft met de hogere bierprijzen.
De Betsberg in andere richting naar beneden, en Mon stort zich als een valk naar beneden. Uw reporter was een praatje aan het slaan met Frank achteraan, maar we moesten plat en diep in de beugels om nog in de buurt te geraken. Tellertje vlot over de 50 en niet dichter komen. Mon is nog altijd in vorm. Melle dijk op en vrijaf – hoe dat was geen idee want het verkeer achterop zorgde ervoor dat ik er niet meer bijgeraakte, dicht komen en toch moeten plooien – ik weet ook het het voelt, Sep Vanmarcke. Blijkbaar was Frank de schuldige, hij gaf er een goeie snok aan als hij op kop kwam.
Het terrasje deed deugd, en er bleven er precies heel wat plakken. Volgende week een echte helling – de Berendries!
Jochen.
