"BEWONDERING, RESPECT, VERWONDERING, EEN MONUMENT, EEN GODSGESCHENK voor een wielertoerist, superlatieven schieten tekort om de Maratona te omschrijven !!
D-DAY : Ontbijten om 4 uur in de morgen, om 06u30 aan de startlijn, helemaal achteraan met 9.000 fietsgekken voor ons uit 56 verschillende landen. Een heel speciaal geweldig gevoel. Helicopters boven in de lucht. Uitzending op RAI sport. Sfeervolle muziek galmt door de vele luidsprekers tussen de bergen. Oud Tourlegende Miguel Indurain geeft interviews en commentaar. Een kippevelmoment !
Om 06u30 starten de profs, even later de vrouwen. Wij komen ook op gang een klein half uurtje later. We worden even opgehouden op de eerste passo door het vele volk. Ronny, de ogen vol grinta en lust, laat zich niet ophouden en slalomt recht op de trappers naar voren met de blik vooruit. Ik roep nog Tsaka Tsaka...Ik zeg in mezelf : die Ronny zie ik vandaag niet meer terug, want die heeft er écht veel zin in ! Ronny had deze week met ons, zoals een volleerd sportbestuurder, met de auto een aantal van de bergpassen - passo's verkend, en ons gewezen op een aantal criteria, zoals de lastigheidsgraad, mogelijke rustpauzes etc...
De eerste 5 passo's lopen tamelijk, alhoewel, de Pordoi, 9 km lang, is niet van de poes ! De passo Gardena is als een paradijs, ik ben in de winter hier al een paar keer komen skiën, maar het landschap verbaast me nu nog meer, achter elke bocht iets moois.
Na 87 km volgt de GIAU, een beest van een col, gekend als één van de moeilijkste in Europa, een gemidd percentage van 9.9 %, met stukken oplopend van 11 tot 13%, 10 km lang. We beginnen eraan met de zon die erdoor komt : 31° celsius op het scherm van mijn GPS... ai ai ai De wolken snellen me ter hulp, oef ! Een paar km verder kan ik nog met moeite mijn gps aflezen : druppels zweet vallen steeds op mijn scherm, waardoor het steeds verspringt... domme... afzien, afzien... en trekken aan dat stuur... oorverdovend stil tussen de honderden lichamen die zich naar boven sleuren, alleen gezucht, gezucht... en gezucht... Links en rechts zie ik iemand afstappen, de benen strekkend... 'k Betrap me erop dat ik zig zaggend begin te rijden... ai ai ai nie meer normaal... Eén km voor de top zie ik Marleen voor me uitrijden. Ze klaagt tegen me dat ze niet vooruitgaat. Zo kennen we Marleen, klagen en klagen, maar ondertussen houdt ze wel tientallen jonge vrouwen op verre afstand achter zich. De top van de klim voelt als een grote verlossing, een muziekensemble en goeie bevoorrading geeft ons weer verse moed. In de afdaling kan ik bekomen..
alhoewel, toch attentief blijven als de snelheid oploopt tot 70 km/uur :-) Er volgen nu nog twee cols, met daarna de Mur des Gliants, de laatste hindernis, met een oplopend stuk tot 19 % stijging. Geen enkel grijs haar op mijn hoofd denkt eraan om hier één voet aan de grond te zetten, no way ! Eens boven voel ik toch krampen in mijn hamstrings, gelukkig ligt de eindmeet dichtbij.
Ronny staat me op te wachten aan de finish, stralend lachend en zijn duim omhoog in de lucht stekend tussen vele honderden toeschouwers. Het summum, een verlossing en zalig moment. Ik word overvallen door emoties en tranen rollen over mijn wangen."
Maurits
foto's - klik hier : 2016-MARATONA
RONNY :
"De Dolomieten marathon met zijn 7 Passo's en zijn Mur dl Giat op het laatst, die het samen op zo'n 4200 hoogtemeters brachten, werd een zware maar geweldige ervaring !
Gestart bij fris weer, een heel deel fietsen in de mist en dan de gevreesde Passo Di Giau op het heetst van de dag, 31°, maakten deze tocht compleet.
We kenden allebei een goeie dag en ronden dit dan ook af in niet onaardige tijden, Marleen in 8u30 en ikzelf in 7u11.
Een herhaling waard ondanks de Passo Di Giau die in ons geheugen zal gegrift blijven als heel, heel zwaar.
Met honderden op deze berg en toch alleen maar het geluid van gezucht te horen, niemand had daar nog zin of adem over om een woord te spreken !!
Leuk was het ook om dit samen met Maurits en zijn reisgezel Etienne te kunnen beleven, bedankt maten !!"
