18 C- Stuurkes paraat en dit met 1°op de Garmin, we worden ooit nog echte Flandriens (zoals de A & B's zichzelf wel eens noemen 🙂). Wij rijden misschien geen maanden lang rond in exotische en hete buitenlanden maar toch ...
We zetten aan richting Gent, langs kalken en Laarne. Greta roept (naar Odilone) ‘We nemen de grote baan, omdat de kleintjes er niet goed, vuil, bij liggen.’ Goed gezien Greta zo vallen we niet plat en zakt ons gemiddelde ook niet. Denkend aan de orders van Ploegleider Sandra (op stage in één van die exotische buitenlanden): tussen de 24 en de 26 maximum afhankelijk van de wind. DE WIND, dat heb ik deze keer échte goed gevoeld, Odilone en ik hadden de indruk dat er gewoon nooit 'meewind' was. Het leven zoals het is: de kopmannen (na vandaag echt veel respect voor gekregen) Ik vermoed dat die hun benen ook wel is ontploffen?! Maar niet afgeven!
Deze keer niet kromgebogen over het stuur maar wel tegen de wind rijden we langs de spoorlijn naar Oudenbos. Sinds de valpartij van Martine, zijn we écht wel zeer alert geworden, er wordt nu ook al 'TEGENLIGGER' geroepen wanneer een trein de groep schrankt.
Theo komt even naar voor, deze keer om te zeggen dat we goed bezig zijn, we bedanken hem en sturen hem snel naar achter en hopen dat hij niet te veel meer fluit.
We houden na +/- 31 km halt in Cafe T' kapelleken, te Doorselaar, blijkt dat één van de top cafe's te zijn. Op zondagen staat er het vol elektrische fietsen en rollators. In een decor met wel 1000 postuurkes vooral 'sauspotjes' hangend aan het plafond brengen we de glaasjes naar het mondje. Naast kopvrouw was ik ook verzorgster van dienst, het 'Lelleke' van Theo bloeide terug. Over de oorzaken worden verschillende scenario’s bedacht, we bedekken de WONDE met een pleister. Bij het naar buitengaan blijkt de Cafébazin Chantal (van Eric) goed te kennen, die stelt verbaasd vast ' Chantal, ik wist niet dat jij sportief was?!' No comment!
De mute vertrekt terug richting Overmere, iedereen bolt goed mee en de veiligheid is gegarandeerd. Ja, we hebben als C-kes al veel geleerd. De koude zorgt voor veel snot, geen tijd om een zakdoek boven te halen, we leren de C-kes snuiten op de fiets, met alle gevolgen vandien.
Toegekomen in de Fina wacht André ons op, ervaring kopman en jammer genoeg revaliderend. We hopen dat onze revaliderende C-kes er snel terug bij zijn!
1ste leuke ervaring als kopvrouw zit erop, zou het in de genen zitten?
Tijd voor recuperatie nu, dit na 53 km en 23 gemiddeld.
En volgende week meer van dat!
Lies
